Daglezja zielona (Pseudotsuga menziesii) nazywana również jedlicą zieloną lub jedlicą Douglasa, jest gatunkiem naturalne obejmującym swoim zasięgiem tereny zachodniej części Ameryki Północnej o Kolumbii Brtyjskiej po środkowy Meksyk. Wyróżnia się dwie podstawowe odmiany: daglezja zielona (P. menziesii var. menziesii) oraz daglezja sina (P. menziesii var. Glauca). Ta druga charakteryzuje się mniejszymi możliwościami wzrostu.

Do Europy gatunek został introdukowany w 1827 r. Od połowy XIX w. wprowadzany był na świecie do uprawy leśnej i parkowej, a w XX w. rozpowszechniony został w strefie klimatu umiarkowanego na całym globie. Występuje obecnie w takich krajach jak Holandia, Wielka Brytania, Polska i inne kraje Europy, w Chile, w Chinach, Australii, Nowej Zelandii. Odmiana menziesii naturalizowała się na wielu obszarach, w Nowej Zelandii do tego stopnia, że jest uważana za gatunek inwazyjny, zagrażający rodzimym lasom. W Polsce uważana za zadomowiony gatunek obcy, ale nie określono jej jako inwazyjnej.

Okazy daglezji zielonej, uprawiane na terenach Polski od XIX w., są najwyższymi drzewami w kraju. Rekordową wysokość 58,2 m osiągnął okaz rosnący w Beskidzie Żywieckim (Nadleśnictwo Ujsoły). Wiek drzewa szacowany jest na 135 lat. Najgrubszy w Polsce i jeden z wyższych okazów daglezji rośnie w Wierciszewie i w 2020 r. miał 470 cm obwodu oraz 48 m wysokości. Jego wiek szacowany jest na 170 lat.

Drewno daglezji cechuje się wąskim, rzadko osiągającym ponad 5 cm grubości i prawie białym bielem oraz wyraźnie odgraniczoną twardzielą o barwie od żółtej do czerwonobrązowej. Twardziel z czasem ciemnieje i przypomina drewno modrzewiowe. Rysunek słojów jest wyraźny. Przewody żywiczne są nieliczne, obecne zwykle tylko w drewnie późnym. Drewno jest twarde, jego gęstość wynosi ok. 0,50 g/cm3.

Znaczne rozmiary i doskonałe właściwości drewna sprawiają, że można uzyskiwać bardzo długie tarcice bez sęków. Dzięki swojej średniokurczliwości zachowuje kształt podczas suszenia, w nieznacznym stopniu może pękać lub paczyć się. Natomiast drobne usłojenie w znacznym stopniu ułatwia obróbkę mechaniczną. Drewno dobrze się skleja oraz pokrywa bejcami i lakierami, przy czym lepszą przyczepność mają lazury niż lakiery poliestrowe i na bazie olejów.

Drewno daglezji stosowane jest w konstrukcjach drewnianych, zarówno zewnętrznych, jak i wewnętrznych. Jest drewnem łuszczarskim – wykorzystywanym do wyrobu sklejek. Stosowane jest także w przemyśle papierniczym.

Drewno oraz igły daglezji zielonej zawierają olejki eteryczne o niepowtarzalnej nucie, która jest jednocześnie słodka i cytrusowa. Alfa pinen zawarty w olejku ma działanie przeciwzapalne i przeciwbólowe, działa ochronnie na chondrocyty (dodawany jest do maści w leczeniu chorób stawów), działa wspomagająco w leczeniu kataru siennego.